100 historii naszych przodków na 100 lat odzyskania niepodległości

Ten artykuł jest opowieścią o moim pradziadku i chciałbym aby stał się dla Was inspiracją do napisania kilku zdań o swoich przodkach, którzy żyli w czasach odzyskania niepodległości (krótkie biografie lub opowieści). Będzie to wspaniały hołd oddany małym, wspaniałym bohaterom, opowieść o nieznanych, zapomnianych przodkach, którzy żyli w tych niespokojnych czasach.

Pamiętajcie, że Święto Niepodległości to święto każdego Polaka i jego przodków. To także święto Polonii, nie dajmy się zaliczyć do 2-giej kategorii Polaków!!!

Obiecuję, że wszystkie opowieści opublikujemy!!! Jeżeli macie zdjęcia to proszę o skopiowanie i dołączenie do artykułu. Będzie to dokumentacja, które postaramy się pokazać w ambasadzie (pan Ambasador zapewniał nas, że ambasada jest otwarta dla wszystkich, więc piszcie i przysyłajcie)

To pierwsza opowieść cyklu – o moim pradziadku Janie Turbiarzu.

Jan Turbiarz
Urodzony w 13 czerwca 1888 roku w Sokolniki – Tarnobrzeg , obecnie województwo podkarpackie, urodzony pod zaborem austriackim.

Wychowywany w domu, w którym ojciec Wincenty i mama Ulianna nauczyli go patriotyzmu i historii.  Lata szkolne to 4 lata szkoły, w której mówiono w języku niemieckim i polskim. Zakarpackie w tych latach,jak wiecie, to kiepskie ziemie i bieda. Emigracja, wyjazdy do kopalń w Niemczech, do pracy na roli we Francji itp. Historia banalna jak wielu ludzi z tamtych stron i czasów.

Dziadzia Jasiu (tak kazał na siebie mówić), wstąpił w 1910 roku do organizacji „Drużyny Bartoszowe” (polska ludowa organizacja niepodległościowa). Za działalność w tejże grupie został aresztowany w 1912 roku przez władze Austriackie i został osadzonym w więzieniu na terenie Austrii.
Wybuch I wojny światowej (lipiec 1914 roku) to dla dziadzi Jasia zwolnienie warunkowe z więzienia i obowiązkowe wcielenie do armii Austro-Węgierskiej .
Liczne niepowodzenia armii austriackiej na froncie rosyjskim spowodowały że wielu żołnierzy austriackich dostało się do niewoli rosyjskiej. Jan Turbiarz wraz z towarzyszami broni został wywieziony na Syberię, gdzie pracował jako robotnik-niewolnik rolny dla obszarników i oligarchów rosyjskich. Z opowieści dziadzi pamiętam, że żyli i byli traktowani jak zwierzęta.

W październiku 1917, korzystając z zamieszania rewolucji Rosyjskiej, uciekł z niewoli. Pieszo, rowerem, pociągiem w roku 1918 dotarł do Polski. Chory, wycieńczony, walczący o jedzenie i życie dotarł do Ojczyzny.
Wielką pomocą w tym powrocie była znajomość 4 języków w mowie i w piśmie – z dziadziem można było porozmawiać po polsku, niemiecku, rosyjsku i francusku, co też pomogło mu przetrwać II wojnę światową.
Zmarł w roku 1974 w Malechowie (niedaleko Koszalina), jako, że po wojnie przeniósł się z rodziną na odzyskane ziemie zachodnie.
Jego opowiadania i jego twarz została mi do dziś w pamięci, mimo że gdy zmarł miałem tylko 9 la .

P.S. „Drużyny Bartoszowe” weszły w 1914  roku w skład Legionu Wschodniego a po jego rozwiązaniu (za odmowę złożenia przysięgi cesarzowi) ich członkowie zasilili szeregi tworzącego się Wojska Polskiego.

W.K. CV